THE SPIDER AND HER WEB
No home like space. That is the message with a hidden meaning from Lisa Jeannin's video with the same name which is also the title. A spider moves through her self woven web while doing household activities such as cooking, grating cheese, watering a plant, watching television, making music and typing texts. Pendulous objects are being moved and manipulated. We recognize among other things a guitar and an amplifier, a watering pot, a cooking pot, a rasp, pieces of cheese and a compass. The use of animation techniques makes these activities seem fairy-like simple but with Jeannin each and every one of them is a metaphor for a broader reference framework in time and space. The second message with a hidden meaning that has been typed in reads after all "Lately I have been travelling in time". There is more going on here than just the story of a sympathetic spider.
The painting, the guitar, the typewriter and the musicians on television refer to the artist's position as does the web that the insect itself is weaving. The cobweb can be spun out endlessly; all the same it is a territory. The fanciful walking pattern of the animal is no stranger to the web architecture. The spider draws inspiration from other spaces and times. The stratification of the threads is put consciously on the screen. The cobweb has a nomadic structure that can be moved to other places and can take up other positions. Its female inhabitant contemplates the world from a pendulous position. That other dimension produces a profoundly different look on the same reality, of which a normal two-footer has little understanding. Because of this experiencing time and space happens in a completely different way. At the same time, the spider is caught in her own web and she is part of the events she herself disentangles. This temporary lodging shows itself as a very vulnerable structure constantly subject to changes.
The medium animation not only maintains a distance from the activities but also draws the maker (and the viewer) into the narrative structure. The graphic style strongly resembles the naïve atmosphere of the early movies. Clownish musicians from days long gone parade on the television screen, the typewriter seems just as archaic. The spider herself watches her stories on television and provides them with philosophic comments on the typewriter. In between she plunks the guitar with the soundtrack for the movie while the pendulous painting reflects the environment. The animation brings into vision the daily life of a spider/artist, her need for food and a shelter. No home like space is an emblematic work representing Jeannin's position as an artist. In her video installations she usually wields different levels of observation both on and of screen which makes the steady position of not only viewer and artist but also of the subjects waver. The different themes and media, the production process and the observer's position are all interwoven as in one big cobweb.
Filip Luyckx
DE SPIN EN HAAR WEB
No home like space. Dat is een doordenkertje uit Lisa Jeannin's gelijknamige video en tevens de titel. Een spin beweegt door haar zelf geweven web, terwijl ze zich inlaat met huishoudelijke bezigheden als koken, kaas raspen, een plant begieten, televisie kijken, musiceren en teksten intikken. Hangende voorwerpen worden verplaatst en gemanipuleerd. We herkennen onder meer een gitaar en een geluidsversterker, een gieter, een kookpot, een rasp, stukjes kaas en een kompas. Door het gebruik van animatietechnieken lijken de handelingen sprookjesachtig eenvoudig, maar bij Jeannin zijn het telkens metaforen voor een breder referentiekader in tijd en ruimte. Het tweede ingetikte doordenkertje luidt immers "Lately I have been travelling in time." Er is hier meer aan de hand dan het verhaal van een sympathieke spin.
Het schilderij, de gitaar, de schrijfmachine en de muzikanten op televisie verwijzen naar de positie van de kunstenaar, alsook het web dat het insect zelf weeft. Het spinrag kan eindeloos uitgesponnen worden, wat niet wegneemt dat het een territorium is. Het grillige wandelpatroon van het dier is niet vreemd aan die webarchitectuur. De spin put inspiratie uit andere ruimtes en tijden. Bewust komt de gelaagdheid van draden in beeld. Het spinrag is een nomadische structuur dat naar andere oorden kan verlegd worden en andere standpunten kan innemen. De bewoonster bekijkt de wereld vanuit een hangende positie. Die andere dimensie levert een grondig verschillende blik op van dezelfde realiteit, waar de normale tweevoeter weinig besef van heeft. Beleving van tijd en ruimte verlopen er heel anders door. Tegelijk zit de spin gevangen in haar eigen web en is ze deel van de gebeurtenissen die ze zelf ontrafelt. Dat tijdelijk onderkomen toont zich als een zeer kwetsbare structuur die voortdurend aan verandering onderhevig is.
Het medium animatie neemt zowel afstand van de handelingen als dat het de maker (en kijker) de verhaalstructuur binnentrekt. De beeldstijl heeft veel weg van de naïeve atmosfeer uit prille films. Op het televisiescherm paraderen clowneske muzikanten uit lang vervlogen tijden en de schrijfmachine lijkt al even gedateerd. De spin bekijkt zelf haar verhalen op televisie en voorziet ze op de schrijfmachine van filosofisch commentaar. Tussendoor tokkelt ze op de gitaar de soundtrack voor de film, terwijl het hangend schilderij de omgeving reflecteert. De animatie brengt het dagelijks leven van de spin / kunstenaar in beeld, haar nood aan voedsel en een thuis. No home like space is een emblematisch werk voor Jeannin's kunstenaarspositie. In haar video-installaties hanteert ze meestal in en buiten beeld verschillende waarnemingsniveaus die zowel de vaste positie van kijker en kunstenaar als van de onderwerpen aan het wankelen brengt. De verschillende thema's en media, het productieproces en het standpunt van de waarnemer zitten in elkaar vervlochten als in één groot spinrag.
Filip Luyckx